SINT-PIETERS-LEEUW: – Vorig jaar in oktober stierf Patrick Crombé, beeldhouwer en kunstenaar, plots. Patrick stond aan de wieg van het beeldhouwersatelier in de Leeuwse Kunstacademie. Hij leidde het atelier tot zijn pensioen in 2017. Daarnaast ontwierp hij de brugleuning aan kasteel Coloma. Om dit te herdenken en extra in de kijker te zetten, werd een inhuldigingsplaat ontworpen die aan de brug werd bevestigd.
Patrick was een ‘naam’ in de kunstwereld en onze gemeente is trots dat hij mee vorm heeft gegeven aan onze kunstacademie.
Patrick Huybrechts: “Patrick Crómbé stamt uit een steenhouwersgeslacht dat al generaties steenkappers voorbracht. Hij was in de eerste plaats dus een vakman. Ondanks zijn ruwe beeldhouwershanden was hij diep van binnen een gevoelige, kwetsbare man. Dat zien we in de fijnggevoeligheid van zijn abstracte beelden, hun elegantie en de gerafineerde textuurcontrasten tussen de bewerkte steen en zijn ruwe korst. Zijn beelden schreeuwen niet om aandacht, ze hebben een stille en rustige ziel net zoals Patrick was.
Hij reisde als beeldhouwer de halve wereld rond maar zijn hart lag zeker in Italïe waarbij elk jaar steevast tijdens de zomermaanden in de marmergroeven van Cararra werkte en waar tevens zijn grote liefde Federica van afkomstig is.
Patrick stond aan de wieg van het beeldhouwersateiier in de Leeuwse Kunstacademie toen halverwege de jaren 80 werd gestart met de volwassenenafdefing. Hij leidde hef atelier tot zijn pensioenstelling in 2017.
Met Patrick verliezen we veel te vroeg een groot kunstenaar van bij ons met een initernationale uitstraling, een goede vriend, echtgenoot en een fijne collega.”
Na zijn opleiding in het kunstonderwijs, slaagde hij erin naar buiten te treden met groepstentoonstellingen en zelf georganiseerde kunstshows.
Hij mocht diverse prijzen in ontvangst nemen, zoals de ‘Prijs van de Jonge Vlaamse Beeldhouwkunst’ en de ‘Prijs van de beelden voor een Groene Ruimte’. Zo kreeg hij meteen ook de nodige belangstelling in het milieu van de art-galleries. Patrick Crombé werd een belangrijke naam in de kunstwereld.
Jan Desmeth, burgemeester: “Patrick was niet alleen een fijn man en een gerespecteerde leraar in onze kunstacademie, hij was zelf ook een groot kunstenaar met exposities in binnen- en buitenland. Heel wat mensen weten dat hij gezorgd heeft voor de brugleuning van kasteel Coloma. Met deze discrete gedenkplaat zullen ook de toekomstige generaties altijd deze link kunnen maken en dat is meer dan terecht.”
Mark Van Roy: “Patrick stamt uit een familie van vaderskant, van “steenkappers”. Hijzelf is de vierde generatie. Hij groeit op in het atelier van zijn vader in Sint-Pieters-Woluwe, een bedrijf dat grafzerken plaatst.
Nadat hij een wedstrijd tekenen en boetseren wint op het Sint-Jozefscollege in Sint-Pieters-Woluwe, schrijft hij zich in aan de academie in Etterbeek. Later volgt hij modeltekenen, kleur en vormgeving aan het Sint Lucas instituut, om vervolgens over te schakelen naar beeldhouwen. Wanneer hij in 1983 uitgeroepen wordt tot laureaat van de prijs voor “Jonge Vlaamse beeldhouwkunst”, is hij gelanceerd. Het is de start van een beloftevolle kunstenaarsloopbaan met prijzen en onderscheidingen in binnen- en buitenland, deelnames aan kunstbeurzen en tentoonstellingen en aan diverse symposia over de hele wereld.
In 1989 schrijft de gemeente Sint-Pieters-Leeuw een nationale wetstrijd uit voor het herstel van de brug van het Colomakasteel. Eigenlijk is het alleen de leuning. Patrick heeft concurrentie, onder andere van Herman van Nazareth, een andere kunstenaar. Maar die stelt een ontwerp voor in Cortenstaal, terwijl het ontwerp van Patrick dat het uiteindelijk haalt, uit “petit-granit of arduin bestaat.
Arduin heeft voor Patrick geen geheimen, al heeft hij een bijzondere voorliefde voor witte Carraramarmer. Een materiaal waarvoor hij ieder jaar naar Italië trekt om er prachtige beelden te maken, en waar hij ook zijn latere partner Federica en stiefkinderen Martina en Giacommo zal leren kennen.
Arduin kent hij van de zomerse beeldhouwsymposia die hij gedurende een tiental jaren zal bijwonen in Les-Avins-en Condroz.
Gewoonlijk werkt hij bij het uitwerken van zijn beelden volgens de methode “taille directe”. Het betekent zoveel als beginnen te werken zonder een ontwerp of een maquette. Met deze methode duurt de creatie tot op het laatste ogenblik.
Maar voor de gemeente waar hij zich ondertussen gesetteld heeft met zijn vrouw en haar kinderen en waar hij ook zijn kennis en kunde deelt sinds 1983 in de academie, wil hij meer doen.
In tegenstelling tot zijn gewone manier van werken is hij maanden zoet met het ontwerp voor de wedstrijd. Trouwens, nadat de prijs hem toegekend is, zal hij bijna twee jaar aan de uitvoering werken. Waarbij een leuk weetje is dat ook de directeur van de academie, Jef Van Diest, zijn project genegen is en hem suggereert om voor de veiligheid de leuning te voorzien van een stalen rail of versterking. Zodat vandalen de individuele onderdelen van de brug niet in het water kunnen kieperen.
Beeldhouwen is voor Patrick een spel, een dans met de steen.
Hij is een beeldhouwer in de ware en ouderwetse betekenis van het woord, dat wil zeggen iemand die eigenhandig de steen bewerkt zoals in een verheven dialoog. Waarbij hij graag inspeelt op diverse texturen die je uit een steen kunt halen. Op die manier gaat hij soms de steen zagen, hem polijsten of ciseleren, zodat het lijkt alsof er diverse materialen in gebruikt zijn. Je zou het ook de huid van de steen bewerken, kunnen noemen.
Ik zou graag afsluiten met een citaat van kunstcriticus Hugo Brutin, die in 1998 voor een tentoonstelling onder ander het volgende zegt in zijn inleiding over dit kunstwerk:
‘Patrick bewandelt de moeilijke weg die leidt naar het vinden van vormen, dekens, motieven, structuren die afwijken van het klassieke patroon van de harmonische of de contrasterende geometrie.
Het repetitieve is in die zin aanwezig dat een beweging voelbaar is, die meer aan een innerlijke dan aan een meteen zichtbare dynamiek gehoorzaamt. Dat kan men bijvoorbeeld merken in de manier waarop hij een brugleuning in Sint-Pieters-Leeuw heeft bedacht en uitgewerkt.’
Ik ben blij vast te stellen dat de gemeente een van haar lokale kunstenaars met dit naamplaatje de eer gunt die men hem verschuldigd is.“