SINT-PIETERS-LEEUW: – Je kan Rainbow4kids steunen met de aankoop van handgemaakte Keniaanse theelichthouders voor de prijs van 5 euro per stuk.
Omdat in Kenia de voedselprijzen met meer dan 300% gestegen zijn gaat Rainbow4kids de opbrengst van deze eindejaarsactie volledig gebruiken om hun leerlingen elke schooldag te voorzien van een ontbijt en lunch.
Ben je geïntresseerd om één of meerdere theelichthouders te kopen neem dan in Sint-Pieters-Leeuw contact op met:
• Wim & Denise Zeeuwe-Danau 0495 32 37 41 wim.zeeuwe@telenet.be
• Hugo D’hoker 0471 35 24 16 hugo.dhoker@outlook.com
• Geert & Vera Neirinck Vandersteen 0475 29 22 11 vera.vandersteen@telenet.be
• Francis & Anny Paesmans-Wijns 0476 35 27 29 francis.paesmans@telenet.be
Graag vertellen we in het onderstaand artikel over de eetgewoontes van de Kenianen en hoe ze aan voedsel geraken.
Mama Rainbow – Katrien Vermeersch – interviewde hierover de mama van een van onze leerlingen.
Wat gaan we onze kinderen te eten geven?
Eind augustus verscheen in ‘De Morgen’ een artikel met als titel: ‘Nu alle aandacht naar Oekraïne gaat, wordt de situatie in Kenia steeds schrijnender: Wat gaan we onze kinderen te eten geven?’ En inderdaad als verantwoordelijke voor Rainbow4Kids vraag ik mij regelmatig af waar dit gaat eindigen, nu de prijzen van de noodzakelijke levensbehoeften al ongeveer drie keer meer kosten als voordat de oorlog in Oekraïne begon en wat dit voor de ouders van onze kinderen betekent. Om hier een antwoord op te krijgen, heb ik Mariette aangesproken. Mariette is een Nederlandse dame die hier een aantal jaar geleden is blijven plakken en gehuwd is met Bimba en mama van twee. Krista, de jongste zit bij ons in de peuterklas. Beroepshalve is ze samen met haar man heel actief, ze verkopen aan huis levensmiddelen, groenten en fruit. Ze is dus de geknipte persoon om ons te vertellen, hoe de Keniaan met de gestegen voedselprijzen omgaat.
Katrien: Mariette, veel ouders van onze leerlingen hebben het moeilijk om in het nodige voedsel te voorzien voor hun gezin omdat het ofwel te duur is geworden of gewoon niet meer te krijgen is. Kun je ons eens iets vertellen over de eetgewoontes in Kenia?
Mariette: Vaak drinken de armere Kenianen slechts thee met suiker als ontbijt. Melk in de thee of wit brood met margarine zijn luxe. Lunch en avondeten zijn normaal gezien warm eten, meestal ugali met groenten of rijst met bruine bonen. Vlees wordt weinig gegeten, omdat dit vrij duur is. In de dorpen eten kinderen vaak van 1 groot bord, met de handen. Het is erg stil tijdens het eten, want als je teveel praat zal je maag niet gevuld zijn. Dan heeft de rest het bord al leeggegeten.
Katrien: De hoofdmaaltijd bestaat meestal uit ‘ugli’. Wij Europeanen kennen dit niet, wat is dit eigenlijk?
Mariette: Ugali wordt gemaakt van maismeel en water. Men kookt water en mixt daar beetje voor beetje maismeel in terwijl het nog steeds doorkookt, totdat het een harde massa is die kneedbaar is. Men eet dit dus met de hand, samen met een hapje groenten.
Katrien: En waarom lukt het niet om dit te vervangen door aardappels, die blijkbaar veel goedkoper zijn?
Mariette: Allereerst zijn aardappelen niet altijd goedkoper. Momenteel is dat zo. Door de aanhoudende droogte is er een groot maistekort. Dit wordt momenteel ingevoerd vanuit andere Afrikaanse landen. Van oudsher zijn Kenianen gewoon om ugali te eten, vooral degenen die aan de kust wonen. Een eetgewoonte veranderen is niet gemakkelijk. Ugali ligt ook veel zwaarder op de maag, verteert langzamer waardoor je langer het gevoel hebt dat je volzit. Voor veel kinderen is die ene warme maaltijd die ze ’s middags op school krijgen het laatste wat ze eten die dag, dan heb je natuurlijk graag iets dat lang vult.
Katrien: Waar kopen de Kenianen hun eten? Kweken ze hun eigen groenten of gaan ze hiervoor net als bij ons naar de supermarkt of de markt?
Mariette: Er zijn gebieden in Kenia waar mensen hun eigen voedsel kunnen verbouwen, maar niet hier in dit gebied. Het klimaat en de grond zijn er hier niet echt geschikt voor. De meeste mensen kopen hun voedsel op de lokale markt of bij lokale winkeltjes zoals de onze. Onze producten komen meestal van “up-country” zoals we dat dan noemen. Gebieden in Kenia waar een gunstiger klimaat heerst. Er zijn enkele producten die wel beter in dit gebied groeien, zoals mango’s, citrusvruchten, watermeloenen, bananen en dergelijk. Maar aardappels, tomaten, uien, kolen, enz. komen allemaal van ver. Supermarkten heb je niet overal. Die vind je eigenlijk alleen in de grote steden en aan de kust.
Katrien: Heb jezelf al vastgesteld dat er kinderen thuis geen eten krijgen en waar het eten op school hun enige eten is dat ze dagelijks krijgen?
Mariette: Lopend langs het dorp zag ik eens 5 kinderen van een gezin verwachtingsvol om een klein pannetje boven een vuurtje heen zitten. Ik groette hen en toen ik in de pan keek, zag ik dat dit kleine pannetje maar half vol zat met wat gekookte bonen. Een hoeveelheid voor 1 persoon. Ik ken het gezin en keek om me heen of ik nog andere pannen zag, of iets dat er op wees dat er nog meer eten gekookt was of zou worden gekookt. Ik zag nergens iets dus vroeg hen zo nonchalant mogelijk: “Gaan jullie dat lekker met rijst eten? Of ugali?” “Nee” was het antwoord. “Dat hebben we niet. We delen dit gewoon.” Ik liep snel naar huis, waar ik nog een pak maismeel had liggen. Wat waren ze blij, maar vooral dankbaar! Omdat wij een winkel hebben, waarbij mijn man ook door de buurt rondgaat met de fiets om te verkopen, komen er regelmatig kinderen bij ons of vragen aan mijn man of we misschien kunnen helpen met wat maismeel, of zelfs alleen al een banaan. Je ziet ook regelmatig dat kinderen langs de kant van de weg of op het strand wat verkopen, zodat ze daarvan dan ‘s avonds wat te eten kunnen kopen. Kinderen die zorgeloos horen te zijn en moeten kunnen spelen… Ouders zijn vaak hele dagen op zoek naar wat werk. Soms vinden ze wat werk in de (illegale) steengroeve, steentjes kapot slaan tot grind of blokken hakken (gevaarlijk en zwaar werk), of ze helpen in de bouw met het met de hand mixen van cement. Ze kunnen hier max. € 3,50 per dag mee verdienen.
Katrien: Kun je eens omschrijven hoe jullie ‘winkel’ werkt?
Mariette: Wij werken vanuit huis. Mensen kunnen bij ons een bestelling plaatsen via telefoon; whatsapp of Messenger, betalen per mpesa (mobile banking system) of in cash en dan wordt het binnen een bepaalde straal gratis bezorgd of buiten die straal kunnen ze voor de motorbike betalen die het bezorgd (gemiddeld € 1 bezorgingskosten). Daarnaast verkoopt mijn man ook groente en fruit vanaf de fiets. Met grote fietstassen en een krat achterop, kan hij behoorlijk wat netten tomaten, uien, aardappels en dergelijke meenemen. Hij rijdt de hele buurt af en verkoopt zo onze waren. Buurtgenoten weten ook dat wij vanuit huis verkopen, dus komen ook aan onze poort etenswaren kopen.
Katrien: Mariette, hoe slaag je er in om elke week de schoolkeuken van het nodige te voorzien?
Mariette: Elke vrijdag communiceer ik met mama Cook over de benodigdheden voor de voorraadkast voor de week erna. Een zak bonen, 48 pakken maismeel, 5 zakken rijst, 5 balen meel voor de pap… Er gaat heel wat eten doorheen in een week. Ik gebruik mijn connectie met de groothandel voor school om daar het eten te bestellen en dit wordt dan op zaterdag door Jack opgehaald en op school afgeleverd. Daarnaast hebben we natuurlijk de verse groenten en het fruit voor de kleintjes. Dit brengen we dagelijks naar school. Er is een vast menu, dus we weten precies wanneer wat nodig is.
Katrien: Mariette heel hartelijk bedankt om ons wat te vertellen over hoe de Keniaan probeert te overleven in deze moeilijke tijd
Onze leerlingen iedere schooldag een degelijk ontbijt en lunch geven, is de basis om goed te kunnen studeren. Want studeren met een lege maag dat kan niet!